در مورد مسافر خط سه (شماره سی و نه)

گاهی ملال جامعه - ملالی که در روابط گوناگون مردم میبینی - چنان تو را درگیر خود میکند که برای فرار از آن چاره ای جز بازتولیدش نداری. عکس هایی که با دوربین موبایلم از چهره مسافران در فضای مترو تهران گرفتم، مرجع تصویری این مجموعه بودند: توده‌ای ملتهب از تن‌هایی خسته در ملال بین دو هیچ. انسانهایی که درمانده از مسئولیتهای قراردادی، به تنهایی‌شان پناه برده‌اند. مردمی که حضور در فضای محصور مترو –همچون یک اتاق انتظار- وقفه‏ای کوتاه در اختیارشان گذاشته تا قبل از رسیدن به مقصد بعد و بازی دوبارۀ نقششان، با ذهن و تن خود تنها باشند. کشیدن چهرۀ این افراد همچون شکافتن پوستۀ نقابشان راهی بود برای رسیدن به حسی مشترک که به اشکال گوناگون در صورتشان میدیدم.