گالری ساربان 8075
روزهای تعطیل: سه‌شنبه‌ها
ساعات کار: 16 تا 20
ادامه...
تعداد آثار فروخته 8 عدد می باشد.
بازه قیمت: 800,000 الی 90,000,000 تومان
آدرس: خیابان سهروردی شمالی، خیابان هویزه غربی، نبش شهید یوسفی، پلاک 130، طبقه اول
من در خودم شخصیت‌های گوناگون خلق میکنم. اشخاص را مدام کشف میکنم. هر یک از رویاهای من، همین که خیال‌انگیز جلوه کند، تجسمی از خویش در وجود شخص دیگر است. و اوست که غرق در رویاست، نه من. برای این‌که بتوانم خلق کنم، خود را ویران کردم، چه بسا خودم را به خویشتن خویش تسلیم کردم، که من در وجود خودم جز به شکلی بیرونی وجود ندارم. من صحنه‌ای جاندارم که، بازیگران گوناگون بر روی آن ظاهر می‌شوند و نمایشنامه‌های گوناگونی به اجرا در می‌آورند.) فرناندو پسوآ، دلواپسی، صفحه 74)
هزاران حرف و حدیث از خیالم گذشت اما در نهایت این بخش از کتاب بود که بیان کاملی از من شد و البته "آن"ی که در پس آثار نهفته است. کیومرث هارپا/ دی 1397
هزاران حرف و حدیث از خیالم گذشت اما در نهایت این بخش از کتاب بود که بیان کاملی از من شد و البته "آن"ی که در پس آثار نهفته است. کیومرث هارپا/ دی 1397
انطباق
در تمام این سال ها، تلاش کرده ام که دستم بر ضربان مردم سرزمینم باشد و به شیوه ی خود، بازنمای وضعیتی باشم که آن را تجربه می کنم. تلاش کرده ام نمایشگر فشردگی تاریخی و انباشت بحرانی باشم که در آن زندگی می کنیم و در این گذر، مدتی است که اولین واژه ای که با نگاه به ایران این سال ها و سال های دورتر به ذهنم خطور می کند، واژه ی "انطباق" است. گویی رنج های طولانی و بی ثباتی های پی در پی و تحولات سریع، مکانیزم ناخودآگاه انطباق را در ما فعال کرده است تا بتوانیم به حیات خود در بستر تاریخی و اجتماعی پر تنش ادامه دهیم. مجموعه ی حاضر نقش هایی از خود ماست. مایی که رنج می کشیم و زخم می خوریم و آن را می پذیریم و ادامه می دهیم. جغرافیای خشک و کویری ما، جغرافیای تطابق است و گویی این پیشانی نوشت ماست که رنج را و خون را بپذیریم و ادامه دهیم. سعید رفیعی منفرد دی ماه 1397
در تمام این سال ها، تلاش کرده ام که دستم بر ضربان مردم سرزمینم باشد و به شیوه ی خود، بازنمای وضعیتی باشم که آن را تجربه می کنم. تلاش کرده ام نمایشگر فشردگی تاریخی و انباشت بحرانی باشم که در آن زندگی می کنیم و در این گذر، مدتی است که اولین واژه ای که با نگاه به ایران این سال ها و سال های دورتر به ذهنم خطور می کند، واژه ی "انطباق" است. گویی رنج های طولانی و بی ثباتی های پی در پی و تحولات سریع، مکانیزم ناخودآگاه انطباق را در ما فعال کرده است تا بتوانیم به حیات خود در بستر تاریخی و اجتماعی پر تنش ادامه دهیم. مجموعه ی حاضر نقش هایی از خود ماست. مایی که رنج می کشیم و زخم می خوریم و آن را می پذیریم و ادامه می دهیم. جغرافیای خشک و کویری ما، جغرافیای تطابق است و گویی این پیشانی نوشت ماست که رنج را و خون را بپذیریم و ادامه دهیم. سعید رفیعی منفرد دی ماه 1397
انعکاس ذهن احمد وکیلی از جمله هنرمندانی است که سابقه و تجربه ی بسیار در طراحی و چاپگری دارند. او در این زمینه به قالب و فیگوراسیون خاص خود دست پیدا کرده است. وکیلی طراح و نقاشی است که اغلب، پیکرهایی اساطیری در فضاهای نمادین را به تصویر کشیده است. این در حالی است که دغدغه ی طبیعت و نسبت نقاش با آن، همواره در آثار وی به چشم می خورد. احمد وکیلی طی دو سال گذشته با تمرکز بر طبیعت، به نحوی کوشیده با طبیعت گفت و گویی برقرار کند. در همین روند با مطالعه و تمرین آن در نقاشی، به ترکیبی از پیکرهای انسانی و مناظر و عناصر طبیعت رسیده است که توأمان فضای بصری بیانگر و انتزاعی را در برابر دیدگان بیننده قرار می دهد. چنان که گاه تشخیص درخت و کوه از انسان در آثار وی دشوار می نماید. گویی که طبیعت صرفاً ابژه نیست و آن فیگوراسیون اساطیری همچنان غالب است و طبیعت منعکس شده در نقاشی های او از آینه ی چنین ذهنی بازتابانیده می شود. بدین ترتیب در این نقاشی های وکیلی با بازنمایی طبیعت، آن گونه که هست، مواجه نیستیم؛ چنان که می بینیم تمایل به تجرید، بیانگری عاطفی و آنی دریافت …
حکایت شیرین ایرج اسکندری هنرمندی است که در سال های انقلاب، تحت تأثیر استادانی چون بهمن بروجنی، به نقاشی فیگوراتیو و اجتماعی روی آورد و در همان دوران و نیز در سال های جنگ ایران و عراق، نقاشی های دیواری وی با مضامین انقلاب و جنگ در اذهان ما نقش بسته است. اما پس از جنگ و در طول دهه ی 1370 خورشیدی، اسکندری با مطالعه و تمرکز بر تاریخ نقاشی مدرنیستی به تجربیاتی در حوزه ی نقاشی انتزاعی پرداخت. او که از قبل به هنر و فرهنگ گذشته ی ایران علاقه مند بود، با تمرکز و مطالعه بر نقوش و مضامین کهن، آثار نمادینی را در طول دهه های بعد خلق کرد. حکایت شیرین هم در امتداد رویکرد وی در ترکیب و تلفیق قواعد هنر مدرن با مضامین و نقش مایه های نمادین ایران زمین شکل گرفته و حاوی تضادی معنادار میان روایت تصویری و مواد و تکنیک به کار رفته در آثار است. چکیده نمایی هایی از داستان های مشهور ادبیات فارسی در قالبِ فرم ها و تقسیمات هندسی و تخت نمایی تک رنگ و آشکارا مدرنیستی، آن هم با موادی زمخت و تکنیکی دشوار، حکایتی چند لایه و پرکنایه است که ظاهراً به داستان خسرو و شیرین یا شیرین …
از زمانی که گونه ی انسان در این جهان پدیدار شد، پیکرک هایی کوچک از سنگ و چوب تراشید و نیازها و آرزوهای خود را در آن ها مجسم کرد؛ از الهه مادر و زمین تا خدای جنگ و آسمان. از زمانی که به زبان و تکلم دست یافت، در راستای آموزه های ادیان چندخدایی، مجسمه هایی بزرگ با هیبتی انسانی در ترکیب با اندام شیر و بال عقاب و امثال آن ساخته شد تا شاید نیروی لازم برای تسلط بر جهان را به ارمغان آورد. انسان در روند منتج به یکتاپرستی به ساخت مجسمه های بزرگان دین روی آورد که همچنان نشانه هایی از عالم بالا را در خود داشتند. در امتداد انسان مداری مجسمه ها احوالات انسان مدرن و مسلط به جهان را ازنمایی کردند. نکته ی حاشیه ای اینجاست که تقریباً همه ی این مجسمه ها از سنگهای سخت ساخته شده و بناست تا ابد ماندگار باشد و بماند.امروز اما مجسمه ها ی پیکرنما، همچون وضعیت انسان معاصر، چندپاره، تکه تکه، آشفته، پرکنایه و طنزآمیز است. گویی استحاله ای فراگیر همه را گرفتار کرده است؛ پیکرهایی کوچک و بزرگ، متناقض نما، که گاه عجایب المخلوقاتی به نظر می رسندو گاه مشمئزکننده و گاه خنده …
نمایشگاه نقاشی های جمشید حقیقت شناسادراک استعلایی و صورت¬های شنیداری جمشید حقیقت شناس نقاش نیست، او «تاویل گر امر دیدار» در «زمان متصل» است. زمان متصل درگذشته و آینده نمی¬افتد و«آنِ مدام» است. همین ویژگی او را مستثنی می¬کند تا به نقاشی به عنوان یک گزارش جامع از وضعیت هستی، انسان، حیوان¬ها، پرندگان، گیاهان، حروف، اعداد و اشیا در «صور معلق» میان «ابژه گشتگی» و «سوژه بودگی» توجه کند؛ که شاید راهی برای ایستادن هر کس یا هر شی در «صورت ازلی» بیابد. جمشید حقیقت شناس به عنوان «خود تجربی» در «نمایشگاه بیست هجده» هیچ تمنایی ندارد، چیزی خلق نمی¬کند، حتی پیشنهاد یا سوالی ندارد؛ خود را کنار می¬کشد و آینه¬ای در دست می گیرد تا رویدادها و عادت¬های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی را که همواره در تکرار، انسان ایرانی و هستی پیرامون او را احاطه کرده است، نمایان گردند. حقیقت شناس از قدرت تکنیکی بی¬نظیر خود بهره می¬گیرد تا همچون نوح از هر چیز که زاد و ولد می¬کند وحال تاریخی را مداومت می-بخشد، چیزی در آینه ببیند و از این حیث آینه وی شی مدرک است و تصاویر را در …
بلندای تپه¬ای در قصرشیرین به عنوان سرزمین مادری و خانه¬ی من در سال 59 فرو ریخت. چنین است که خانه برای من هیچگاه مفهوم یا مکانی موجود و ملموس نیست، بلکه همیشه ایده¬ی خانه به¬مثابه¬ی نوعی «فقدان»، موجودیت خود را به من یادآوری کرده است. مفهوم و موجودیتی مهم که هویت و ماهیت مرا به همان نسبت در فقدان خود تعریف می¬کند. خانه برای غیرمهاجر، امری ممکن و بدیهی است، چیزی که برای یک مهاجر در آرزوی «آن¬جایی دیگر» همواره به تعویق می¬افتد.
مهاجرت هرگز برای من پایان نیافت و عنوان خانه¬ی ازدست¬رفته، صفتی تحقیرآمیز شد دال بر آواره بودن و تعلق نداشتن به حدودی که برای یافتن خانه به آن چنگ می¬زدیم. این تجربه¬ای است که آتش جنگ آن را رقم زده و می¬زند؛ ویرانی خانه در ابعادی فراتر از آن¬چه که من از دست داده¬ام.
مهاجرت هرگز برای من پایان نیافت و عنوان خانه¬ی ازدست¬رفته، صفتی تحقیرآمیز شد دال بر آواره بودن و تعلق نداشتن به حدودی که برای یافتن خانه به آن چنگ می¬زدیم. این تجربه¬ای است که آتش جنگ آن را رقم زده و می¬زند؛ ویرانی خانه در ابعادی فراتر از آن¬چه که من از دست داده¬ام.
پیکرک¬های ساوالان توده¬های انسان مانندی را باز می¬نمایند که ساکت و ساکن در گستره¬ی دشتی ناکجا به افق خیره مانده¬اند. در نگاهی زیرچشمی گاه شواهدی از چهره¬هایی آشکار می¬شود؛ و بعد به ناگه همه چیز از نظر محو و دور می¬شود. توده¬هایی گنگ، در فضای مه¬آلود و بی¬جغرافیا، در نوری ملایم و بی¬زمان، از هر نشانه¬ای که خط و ربط آن¬ها را آشکار کند می¬گریزند. چه برای آن¬ها که توده¬ها برایشان هیچ صبغه¬ی آشنایی ندارد و چه برای آن¬ها که کوره راه¬های بی¬رنگی از داش¬باباهای اسطوره¬ای و تاریخی می-جویند، این صحنه¬ها معنایی جز یک معرکه آخرالزمانی ندارد؛ تمام پیوند¬های معنابخش گم شده¬اند. صحنه نمایشی از وضعیتی است که شاید پیش و شاید پس از رخ دادن فاجعه ثابت مانده باشد. آنچه باید از رخدادها روایت بسازد، منظر دید اندیشه¬ورزی است که پیوندی علّی میان آن رخدادها برقرار کند. در اینجا اما منظر دید هنرمند، منظری اندیشه¬ورزانه نیست؛ و نه پی¬جویی خط و ربط¬های معنایی و علّی میان پیکره¬ها و صحنه¬ها، روایتی برای مخاطب می¬سازد. اینجا ساوالان روایت نمی¬کند؛ او نیز …
مجموعه ی روشنی گل¬ها شامل تابلوهایی با تکنیک ترکیب مواد و اکریلیک در اندازه¬های متفاوت است. در اغلب آثار وی تأثیرات نگارگری و مضامین ادبیات ایرانی قابل پیگیری و مشاهده است، چنان که در بخشی از استیتمنت این نمایشگاه آمده¬است: "در اغلب آثار این مجموعه که در امتداد نقاشی¬های پیشین وی شکل گرفته¬اند، با استناد به سنت نگارگری، تمایل به ثبت لحظه¬ای از روایت مکتوب به چشم می¬خورد. این در حالی است که ابعاد و نیز ضرب قلم و تکنیک از سنت فاصله گرفته و فضای بصری متفاوتی را به نمایش می¬گذارد. کاویان در راستای پرداختن به روایتی شخصی، از مضامین داستان¬های مشهور ادبیات ایرانی استفاده کرده و با مواد و مصالح مختلف و کلاژ و ضرب قلم¬هایی اکسپرسیو و آنی، طبیعتی عاطفی و اکسپرسیو در تقابل با روایت روابط عاطفی ساخته و پرداخته است.» میترا کاویان در سال 1342 هجری شمسی در اصفهان چشم به جهان گشود. وی که دانش آموخته¬ی کارشناسی ارشد نقاشی از دانشگاه آزاد تهران است، عضو انجمن نقاشان ایران و داور نمایشگاه بین¬المللی عکس ایتالیا نیز بوده¬است. کاویان سابقه¬ی شرکت در …
